Varlığın acı veriyor olsaydı bana;
Seni ölüme sevmez,
Gelmeyeceğini bile bile seni beklemezdim hala.
Ben sensizlikte bile "seni yaşıyorum" sevgili... "

Mevsim, sonbahara akarken ben de sana geliyorum. Elimde yokluğun yüreğimde suskunluğunla sana geliyorum sevgili. Ilık bir Eylül gecesi kentin yorgun kaldırımlarında tanıdık kelimeler arıyorum sevdana dair. Sana dair tek bir kelime yeterdi bana. Tek bir nefes bile gülümsemem için yeterdi oysa..Sensizlikte kanarken sol yanım, ben hep seni düşledim zembereği kırılmış zamanın avuçlarında. Seni aradım güneşin sıcak alnında, senin ellerini aradım yağmurun ıslak dualarında.

Sana gelirken toprak yağmur kokuyordu sokaklar ise yalnızlık... Sana çıkan tüm yollar arsız dikenlerle süslenmişti sanki. Ayaklarım kan revan..Bir yanım uçurum bir yanım sensizlik ama her şeye inat sana geliyorum. Hava puslu, etraf ise sensizlik .. Dikenlere aldırmadan yalınayak yürüdüm gecenin dar sokaklarında. Yüreğimle ezdim tüm engelleri, ayaklarımla öptüm yollarındaki ikiyüzlü dikenleri. Her şeye inat sana geliyorum bir elimde mevsimlerin koynundan çaldığım ılık bahar bir elimde bulutların saçlarından arakladığım rüzgar ile .. Bir ömür uzaktan sana geliyorum bir elimde bir avuç gülüş karakışlarda güneş bil diye bir elimde bir yudum umut zifiri karanlıklarda aydınlığa sımsıkı tutun diye. Sana geliyorum sevgili....

Unutmadan sevgili; gittin diye meteliksiz bir intiharın ayakuçlarına boynunu büken bir kukla olmadım hiçbir zaman. Gittiğin gün kansız ve acımasız bir ihtilalin demir kelepçeli zamanlarından kaçıp sen diye ipsiz uçurumlara sığındım. Yokluğunda kimi zaman bir çocuk gibi koynunda ağladım kimi zaman kirpiklerinden ıslak yağmurlara kaçtım. Sensizlikte her gece arsız fırtınalarına göğüs gerdim ve esrarkeş yangınları sen diye koynuma alıp yüreğimde közledim yalnızlığının ıslak çığlıklarını. Evet gittiğin gün sen kokan kelimelerim çıplak kaldı dudaklarımda. Yüreğim gözyaşına asılı kaldı gözkapaklarımda. Ama hiçbir zaman boynumu bükmedim yokluğuna.
Pes etmedim sensizlikte kıyılarıma vuran hasret dalgalarına.
Direndim, savaştım yalnızlığınla.
Kan revan içinde kalsam da, bilmediğim fırtınalarda
sensiz savaşsam da ben hiçbir zaman
" yalnızlığına "
yenilmedim sevgili.... 
seni sen yapan ne kaldı söyle ?
beynin ! yüreğin ! düşüncelerin ! ideallerin ..
gem vurmadığın ne kaldı ?
düşüncelerini mi söyleyebiliyorsun özgürce,
yoksa gelecekle ilgili mutlu hayaller mi kurabiliyorsun ?
ya da beynini mi geliştirebiliyorsun.
özgürce yaşayabiliyor musun sevdalarını.


çılgınca haykırabiliyor musun sevdiğine "seni seviyorum" diye.

hangisini yapabiliyorsun. söyle seni diğer insanlardan ayıran ne kaldı ?
anlat bana; ayşeden, fatmadan, ahmetten,mehmetten farkını...

ben farklıyım deme boşuna göster bana...
yüreğini eline alarak çıkacaksın bu yola,
beynini çöp sepetine atacaksın.
bırak özgürce yaşasın kalbin aşklarını!



evet belki kırılacaksın, üzüleceksin;

ama sonra hatırlayacaksın geçirdiğin günleri.

yaptığın çılgınlıklara sende şaşacaksın.


güleceksin sevdiğini 1 saniye olsun görebilmek için yaptığın
şeylere ( uydurduğun mazeretlere ).
gülerken ürpereceksin, özleyeceksin o saf duygularını ve :
keşke diyeceksin...



keşke sunsaydım kalbimi sevgiliye.

delice çırpınışlarını hatırlayacaksın yüreğinin,
öpüşmelerindeki tadı dudaklarında hissedeceksin.
sonra onu düşüneceksin ( hiç aklından çıkarmadığını hatırlayarak )
ama kesinlikle beynini katmayacaksın bu işe.


aşkta mantık yoktur sevgili. mantık riskleri reddeder!

ama her aşk bir risktir. "ya hep ya hiç" diyebileceksin!

sonuna kadar gideceksin!

sonunda uçurum olduğunu bile bile..
yüreğini eline alarak çıkacaksın bu yola!

yanında olduğunu o zaman göreceksin..!



ve hissedeceksin o zaman senin için çarpan yüreğin sesini,

aşkın iki kişilik olduğunu öğreneceksin..!